Inleiding

 

De stralen van

de diamant

Straal 1

 

Verbeeldingskracht

tonen

Straal 2

 

Zelfsturing

Straal 3

 

Creatief doen

Straal 4

 

Omgevings-

gerichtheid

Straal 5

 

Ambachtelijkheid

tonen

Straal 6

 

Reflecteren

op wat je doet

Straal 7

 

Creatief denken

Straal 8

 

Creatief proces

doorgronden

Straal 9

 

Samenwerken

VERBEELDINGSKRACHT  TONEN

VERBEELDINGSKRACHT

TONEN

 

Groeten uit de zandbak!

Verbeeldingskracht van de kunstenaar

Daphne de Bruin

In mijn werk als theatermaker en artistiek leider op
De Vrijstaat is verbeeldingskracht de spil van ons hele programma. Het is een goed woord.

 

 

Een cadeautje

De 'verbeelding' maakt het woord kleurrijk en speels, de 'kracht' maakt het sterk en stoer. Het is een cadeautje dat we als mens allemaal hebben meegekregen toen we de wereld in werden geslingerd. Het vermogen om je dingen voor te stellen die er niet zijn. En we doen het de hele dag door. In ons hoofd maken we een continue stroom van plaatjes aan van zaken die er (nog) niet zijn,
er nooit zullen komen of die geweest zijn maar die we met het grootste gemak weer hernieuwd kunnen worden. Imagine!

 

Ik kijk uit mijn raam op De Vrijstaat. Zand, zand en nog eens zand. Een grijsbruine vlakte die zich uitstrekt. Als ik denkbeeldig roteer, zie ik onze monumentale Vrijstaat als een postzegel in deze urbane woestijn. Groeten uit de zandbak!

 

Met mijn verbeeldingskracht maak ik een sprong in de tijd.
Ik loop hier rond in het jaar 2019.

2018

 

Flowerbomb!

Een pad loopt van onze boerderij schuin omhoog richting het Berlijnplein. Ik meander omhoog tussen een tulpentuin die is ingezaaid door een kunstenaar, samen met bewoners uit de appartementen die links en rechts van ons zijn gebouwd.
Het is een vroege voorjaarsvakantie en de zon is nog voorzichtig en mengt zich met een koele stroom die vaag aan februari doet denken. Ik ben net bij ons atelier geweest waar de kinderen van de Kunstacademie aan het werk zijn met diezelfde kunstenaar; ze maken een praalwagen voor een bloemencorso. Volgende week vindt de optocht plaats door Leidsche Rijn. Iedere wijk heeft een bloemenwagen ingericht en met z'n allen zullen we een mooie stoet door ons stadsdeel maken. Flowerbomb! Bloemen planten in dit nieuwe stadshart om de ziel van geur en kleur te voorzien.

 

Ondertussen op de jeu-de-boules baan spelen ouderen samen een lente toernooi. Een bal rolt uit de baan en belandt tussen gele bloemen die hun kop net boven het zand uitsteken. Auw! Ik gooi de bal terug op de baan en een man steekt zijn duim op.

 

Ik open de deur naar de expositiezaal waar ons productieteam bezig is om de laatste hand te leggen aan de expo die gaat over Flower Power. Een bedwelmende geur vult de ruimte.

 

Ik loop naar het Geurlab dat wordt ingericht om bezoekers hun eigen parfum te laten maken. Ik ben zo benieuwd;
zullen kinderen van andere geuren houden dan hun ouders?

 

Ik vang een geur op van iets wat mij direct terugbrengt bij een gymles uit de jaren zeventig.

 

2019

 

We lopen een duurloop door de wijk en ik ben verliefd tot over mijn oren. Op een jongen uit de vierde klas, en absoluut ver buiten mijn bereik. Als we langs zijn achtertuin rennen, vang ik een geur van kamperfoelie op en ik weet dat deze geur voor altijd verbonden zal zijn met lenteliefde en verpletterende toekomstdromen. Een geur als anker in de tijd.

Ik hoop dat we in dit GeurLab mensen tijdreizen kunnen laten maken.

1975

Via een ingenieus web van herinneringen, associaties en verbeeldingskracht kunnen we het nu, het vroeger en het later tegelijkertijd aanwezig zijn.

 

Een ekster vliegt schreeuwend op uit een boomtop en scheert verontwaardigd boven de bouwput. Ik land in het hier en nu.
Mijn computerscherm licht op voor mijn ogen.

 

Ik moet nog een hoofdstuk schrijven voor het beleidsplan 2017-2020. In mijn hoofd bestaat het allemaal al, een mogelijke toekomst die ik bijna aan kan raken. Op papier zijn het slechts zwarte tekens op een witte ondergrond, en in de realiteit ligt er een onmetelijke zandhoop rondom een monumentale boerderij.

 

Het is de verbeeldingskracht die een toekomst kan vormgeven.
Mijn verbeeldingskracht. En vol energie van mijn eigen visioen laat ik het toetsenbord dansen onder mijn vingertoppen.

De fiets die geen fiets meer is

Ombeeldingskracht van uitvinders in de

kinderkunstacademie

Daphne de Bruin

In een van onze voorgaande Creatief Partnerschap-projecten werkten wij samen met de Spullenmannen uit Amersfoort.  Zij vatten hun producten onder de noemer ‘uitvindingen waar niemand op zit te wachten’. Toen ik dat las, was ik meteen verkocht. Als het blijkbaar niet gaat om het eindproduct, dan gaat het hen namelijk om iets anders: het proces.

 

 

Uitvinders zijn leuk

Uitvinders bevragen de wereld om zich heen steeds opnieuw.
Zij kijken naar het bestaande met nieuwsgierige ogen en zien daarin het ‘onbestaande’. Dat raakt aan de kern van verbeeldingskracht. Misschien zou het niet verbeeldingskracht moeten heten maar ombeeldingskracht. Het vermogen om het bestaande te transformeren naar iets nieuws.

 

Kinderen zijn van nature kleine uitvinders. Waarom draait een klok die kant op? Waarom zijn zebra’s gestreept, was oma vroeger een aap, en kan ik achterstevoren skateboarden? Dit vermogen is een bron die we moeten koesteren om steeds opnieuw aan te boren.

 

Het hemd van je lijf

Kinderen experimenteren er lustig op los en maken zich de wereld proefondervindelijk eigen. Ze voelen, ruiken, kijken en proeven en via ‘trial & error’ worden deze ervaringen omgezet in kennis. Je stopt een kiezelsteen in je mond, je slaat met je auto op je bord spinazie of je stopt je potloden in de wasmachine. En ondertussen vragen ze je onbekommerd het hemd van je lijf!

 

Decyclette

Met de Spullenmannen werkten we samen met een groep kinderen aan een Decyclette. Een mobiel kunstwerk van een fiets die geen fiets meer was. We hadden een berg oude fietsen en het feest kon beginnen. Demonteren, experimenteren, transformeren, innoveren. Gedurende 10 weken werd er een onvoorstelbare hoeveelheid verbeeldingskracht losgelaten op de berg onderdelen en ontstond er een totaal nieuwe invulling van het begrip ‘fiets’. Want is een fiets nog wel een fiets als er geen stuur meer op zit, als een fiets muziek maakt heet het dan een instrument en wat gebeurt er precies als je kwasten aan de wielen bevestigt?

 

Onuitputtelijke bron

Als we verbeeldingskracht zien als het vermogen om bestaande informatie te verwerken tot nieuwe informatie, dan was dit project een onuitputtelijke bron van verbeeldingskracht. De kinderen ontwikkelden zich tijdens dit project niet alleen tot uitvinders maar ook tot kunstenaars, werktuigbouwkundigen en wetenschappers.
Met als eindresultaat een fantastische Decyclette!

 

 

Je overgeven aan een wereld

gebouwd op fantasie

Verbeeldingskracht van een veertienjarige acteur

Daphne de Bruin

Het is een kwartier voor aanvang.

We staan met 30 man op de vloer.

Een gemixte cast van jong en oud, van professional tot amateur.

Doorgewinterde rotten in het vak en kinderen die voor het eerst in een voorstelling spelen.

We vormen 1 team.

Het team van Stormvogels.

Een van de spelers, een viertienjarige acteur in de dop, geeft de training.

Dat doen we iedere keer vlak voor de voorstelling begint.

Om in een gezamenlijke energie te komen.

Om eenzelfde focus te hebben,

Om te voelen dat we het samen doen.

Dat ieder schakeltje in het geheel even belangrijk is.

Of je nou in heel veel scenes zit of in een paar.

Of je veel tekst hebt of maar een paar zinnen; we zijn afhankelijk van elkaar

en moeten op elkaar vertrouwen.

 

Elke keer als ik daar zo sta, met die grote groep, schieten de tranen weer in mijn ogen.

 

Waarom?

Waarom raakt het me tot in het diepst van mijn ziel?

 

Omdat ik voel dat we iets heel essentieels met elkaar delen.

We zijn allemaal nodig, we hebben allemaal betekenis.

En als we het samen doen, voelen we een ongelooflijke energie in ons loskomen.

 

Concentratie!

Onze trainer is streng.

‘Kijk elkaar aan, de vloer zal je niets teruggeven!’

De groep staat in een kring en is geconcentreerd.

Armen om elkaars schouders, de ogen op elkaar gericht.

Ik zie kleine kinderen, kwetsbare koppies, stoere jongens, grote puberkerels, prachtige meiden,

en ik sta ertussen. Wat een rijkdom!

Ieder jaar maken we op De Vrijstaat een fabuleuze theatervoorstelling. Kinderen van onze partnerscholen van het Creatief Partnerschap doen mee. Ze worden onderdeel van de cast van een voorstelling en werken gedurende 12 weken intensief samen met de 'profs' en spelen een flinke serie voorstellingen.

 

Jezelf bij de kladden grijpen

Maar wat ik voel tijdens die training vlak voor de voorstelling is iets anders. We voelen een grote kracht die in ons zit.

 

Dat we in staat zijn om een wereld op te roepen, een illusie te scheppen waar we even samen met het publiek in kunnen leven.
Als wij geloven in wat we staan te doen dan ontvoeren we de toeschouwers. Laten hen alle hoeken van het universum zien.
Nog sterker, we grijpen onszelf bij de kladden en zien ineens hele nieuwe kanten van wie we zijn.

 

We transformeren in een weesmusje, een vogel op de vlucht, een bange kraai of een dappere duif. We zitten op het dak van een flat, een vlot op de zee of zetten voet aan land op een onbekend eiland. We maken van onszelf iemand anders, we zetten de wereld naar onze hand en het publiek laat zich door ons betoveren.

 

De hemel bestormen

Natuurlijk is dat eng. Want reken maar dat we allemaal de zenuwen door ons lijf voelen razen. Het voelt kwetsbaar om met je hele hebben en houwen op dat toneel te gaan staan en zo schaamteloos naar je te laten kijken.

 

Durven om te doen, durven om je te tonen, durven je over te geven aan een wereld die gebouwd is op een gezamenlijke fantasie.

En daar heb je elkaar voor nodig.

 

We staan in een kring, het is een paar minuten voor aanvang.
We knijpen in elkaars handen, we kijken in elkaars ogen en we voelen; samen bestormen wij de hemel want wij zijn Stormvogels!